Vito-reporters op erfgoedwandeling

Stad Kortrijk nodigde ons uit om een reportage over de Erfgoedwandeling te maken. Het was onze eerste keer en hopelijk mogen we het nogmaals doen want het was heel interessant.

Wij zijn onze wandeling gestart bij het museum 1302. Het museum 1302 vonden we zeer boeiend. Je ziet er echt sporen van de Guldensporenslag : priksporen en radsporen. Er hingen ook vervalste aan de voelmuur. Die priksporen hadden wel scherpe punten hoor !
Je kon er heel veel dingen zien van de middeleeuwen, zoals beelden van mensen, werpstenen, perkament en een super groot boek, we hadden het graag gelezen, maar weten niet of het in onze kamer kan.
Afbeelding 013

We zijn langs de Leie naar de Broeltorens gewandeld. Wat we heel grappig vonden, is dat er in de Broeltorens een WC is, die rechtstreeks in de Leie uitkomt. Op de brug van de Broeltorens stond er een standbeeld dat door de oorlog al 2 keer in het water gevallen is. Op het beeld stond : “telkens bracht de vrede me terug”. Dat vonden wij een beetje raar.

We merkten op in onze wandeling dat er op heel veel huizen een datum staat. We hebben een Latijns woordje geleerd : ANNO. Het betekent jaar. En zo weet je in welk jaar het gebouwd is.

We zijn via het hospitaal naar de markt gewandeld. Op de markt stond er een grote wereldbol naast het belfort. Wij vonden het belfort mooi met die gouden beelden. Om het uur luidt de klok van het belfort. Iedereen in Kortrijk kan het horen. Hoe rijker de stad, hoe groter het belfort. Wij zijn trots dat onze stad ook een belfort heeft.

We waren onder de indruk van ons mooie stadhuis en de vele vlaggen.

We zijn daarna doorgestapt naar de Onze-Lieve-Vrouw Kerk.
De ramen waren prachtig ! Je kan van binnen in de Kerk in de loodglasramen figuren van apostelen en ridders zien. Met het licht was dit heel mooi. Er was in de kerk ook een prachtige zaal vol schilderijen van graven van Vlaanderen. De vloer in de zaal was ook heel erg mooi, je kon er telkens de Leeuw van Vlaanderen zien.
We zijn voor het eerst van ons leven in een biechtstoel gegaan. Het was wel donker toen het gordijntje dicht was. Het was hard zitten op de knieën !

Rond de kerk zagen we de resten van een verdedigingsmuur van Kortrijk. Ten aanval !!!!

We zijn dan doorgewandeld naar de volgende kerk : Sint-Maarten, de grootste kerk van Kortrijk. Vroeger op het Sint-Maartens-Kerkhofplein, was het kerkhof van Kortrijk. Dat wisten wij niet ! Nu is het buiten de stad voor de hygiëne.

Vanop het Sint-Maarten-Kerkhofplein, kan je door een piepklein straatje naar het Begijnhof. Vroeger woonden daar begijntjes. Nu hebben ze 42 huisjes terug opgefleurd om er huizen van te maken voor minder rijke mensen.
Juffrouw Marcella is het laatste begijntje. Er is van haar een beeld gemaakt door een kunstenaar, Renée Gerard. We waren verrast om haar naam te zien, want Vita heeft een schilderij van zichzelf in haar kamer hangen, ook gemaakt door die kunstenaar !

Via de waterbron op de Grote Kring, zijn we naar de Sint-Jansstraat doorgestapt. Daar zijn 12 huisjes die een rijke dochter heeft laten bouwen voor arme vrouwen. Wij hadden dat kleine hoekje nog nooit gezien en toch is het zo bijzonder. Het binnentuintje straalde rust uit, en in het kapelletje waren enkel beelden,foto’s en dankkaartjes voor Maria, dus je wist zeker dat het voor vrouwen was.

Op weg naar het Plein, passeerden we langs de Sint-Niklaas Kapel. Hadewig heeft daar haar eerste vioolconcertje gespeeld !

Deze grote wandeling eindigde voor ons op de Houtmarkt. Daar stond een groot wit huis dat gesticht is door mensen die niet echt in God geloven. En boven dat huis stond : “Amicitia Fortior”, dat is Latijn en betekent, “Sterker door Vriendschap”. Wij vonden het leuk om hier onze wandeling te stoppen, gesterkt in onze vriendschap.

Vita Glorieux en Hadewig Janssens